19. Gdy klęskę gonią winy.

Wiele tracimy wskutek tego, że przedwcześnie uznajemy coś za stracone.
~ Johann Wolfgang von Goethe

- Jesteś chora.

Choroby to procent od przyjemności.
~ ?

- To twoja ostatnia szansa. Wybieraj. To albo terapia. Sama się prosisz o Lubliniec.

Żyje tylko ten, kto chce żyć.
~ Maurice Delort

- Spójrz na twoje nogi. Jak patyki. To już choroba. A jakbym dał ci batonik, to zjadłabyś?
- Kawałek. Bo metabolizm trzeba rozkręcić.
(w domyśle: zjem tyle, aż się odwrócisz i będę mogła wyrzucić)

Bez cierpienia nie ma niczego.
~ ?

*

 Nazwana anorektyczką, chorą psychicznie osobą stojącą na krawędzi normalności, zauważyłam kilka spraw. Przemyślałam wszystko i postanowiłam zrobić małe podsumowanie.

Co się zmieniło od grudnia? Może kiedyś w pokoju bez klamek też zostanę o to zapytana? 

Zmienił się cały mój świat. 

Czyli?

Kiedyś pisałam. Nigdy nie potrafiłam pisać wierszy, ale uwielbiałam obserwować i dzielić się moimi spostrzeżeniami z samą sobą. Na kartce papieru to wyglądało prawie tak, jakbym dostała list od magicznej przyjaciółki, która dokładnie tak samo oceniała świat. Od drugiej mnie. I to pomagało.

Kiedyś.

A oprócz tego?

Potem pasje wyparowały. Nie chciałam już pisać w jakiejś wielkiej gazecie felietonów. Nie chciałam zdawać na psychologię. 

A czego chciałaś?

Chciałam być tak chuda, żeby nikt nie potrafił w to uwierzyć.

I wiesz co? Udało mi się jak cholera.

Każdy się martwi, każdy zdążył zauważyć. Każdy widzi. Nikt nie ignoruje. 

*

Nazwana anorektyczką, chorą dziewczynką, której należy się porządny wpierdol, zauważyłam też, że nawet, gdy bardzo chcę, nie potrafię zjeść kanapki w szkole. Nie potrafię z własnej inicjatywy otworzyć lodówki (z wyjątkiem ukradkowego liczenia kalorii w jogurtach, żebym potem wiedziała, które zło lepiej wybrać w chwili kryzysowej).

Albo dostanę ten wspomniany wpierdol, albo nic mi nie przemówi do rozumu.

Kazali mi przytyć. Bo przecież jestem chuda, chudziutka. Przy 170 cm wzrostu ważę 46kg i widać mi każdą piękną kość. 

Zrobili mi pranie mózgu i pierwszego dnia zjadłam tyle, że byli usatysfakcjonowani. Płakałam kilka razy, z desperacją pchałam sobie żyletkę w skórę, a nawet to nie pomogło. Bo zapomniałam, że żyletką cięłam kiedyś papier techniczny i stępiła się. Na mojej idealnej skórze nie został nawet różowy ślad. Szkoda.

Dziś rano ważyłam 46,4 i to dobrze. Bo sądząc po tym, co zjadłam przez te dwa dni męki, liczyłam na sto lub dwieście kilo. 

W szkole, i zapewne nie jest to zbyt szokujące, nie zjadłam dziś nic, znów wyrzuciłam kanapkę. Bo po prostu nie potrafię zjeść, kiedy nie muszę. Taka zwykła, normalna Dark. I taka głupia, podstępna przypadłość.

Zjadłam w sumie trzy posiłki. Rano owsiannę z bananem, kakao i płatkami Cini Minis bez słodzenia, potem w domu kwaśnicę z chlebem, a na kolację miks owocowy i dwie szklanki soku pomarańczowego.

Czuję się teraz źle, ale może jak tak dalej pójdzie to znów uspokoję Towarzystwo Opieki Wewnętrznej, w skrócie TOW, czyli też: To Oni Właśnie zniszczyli moje życie.

Nie wiem. Ale wiem na pewno, że przytyć nie chcę i we wtorek zrobię głodówkę, jeśli będzie więcej.

Taka sobie ja. Taka zwykła, a taka głupia. 

Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Matki, Mamo. Patrz, zrobiłam dla Ciebie nawet kartkę.