15.

Boże, jeśli mam umrzeć, daj mi znak, żebym mogła przez kilka ostatnich oddechów nie udawać.

Świąteczne rodzinne zakupy. Idealna atmosfera. Miłość, radość i ekscytacja nadchodzącym wyjątkowym czasem przepełniała serca naszej Idealnej Trójki.

Nie. Od początku mama (chociaż cholernie mam ochotę użyć zamiennika ‘matka’, zasługuje na to) wyzywała, jak to jest jej źle i jaka bieda (jeśli zakupy za pięć stów to oznaka biedy, to nie mam nic do dodania), ogólnie ma dość (taty) ojca i ble ble ble. Ja spokojnie przyjmowałam wszystkie jej skargi, zażalenia, westchnienia, jęczenie, biadolenie, nie dając po sobie poznać, jak bardzo mnie irytuje. Opieprza mnie, nic jej nie pasuje. Wróciliśmy do domu i zaczęła na mnie wyć, że wybrałam złe wkładki higieniczne. Tak? Naprawdę? Nie mogła iść po to sama?

Wiadomość z ostatniej chwili. Weszła do pokoju, postawiła kubek z herbatą. Postanowiłam się do niej nie odzywać, więc zignorowałam cholerną herbatę. Poczekała chwilę, wzięła kubek i wyszła.

Nie powiem, boli mnie to. Bo chciałabym, żeby to wyglądało inaczej. Niestety, nie jestem już tą samą małą dziewczynką, której odpowiada wszystko, nie zwraca uwagi na wady Mamy. Bo Mama zawsze ma rację. Niestety, mamo. To chyba zły znak, ale nadajemy na zupełnie innych falach. Jesteś zdrajcą, w samochodzie, gdy byłyśmy same, delikatnie podkreśliłam, że nie chcę jeść kurczaka z rożna. Powiedziałaś, że dobrze. Więc dlaczego w domu nagadałaś o wszystkim tacie? Czy to naprawdę taka zbrodnia, że nie chcę jeść drugiego dania? Nie możesz po prostu zaakceptować moich wyborów? Mamo, dlaczego nie potrafisz zrozumieć?

Dodam bilans, bo nie mam na nic innego siły, przepraszam.

kanapka - 150 kcal
herbata - 2 kcal
wafel ryżowy - 38 kcal
zupa - 270 kcal
herbata, którą muszę zrobić sobie sama - 2 kcal
Razem: 462 kcal.

Mamo, odbierasz mi całą radość z any. Psujesz, niszczysz, wyrzucasz wszystkie emocje. Dlaczego, mamo?

Naprawdę przykro mi, że tak to wszystko brzmi. Miały być emocje, niech będą. Nie chcę słów pocieszenia.

Jutro ważenie.